File

Hallo, hallo

Inmiddels vertoeven we een kleine 400 km oostelijk van Gansbaai, in een voormalig woonhuis, dat nu dienst doet als vakantiewoning. Het ligt een beetje verscholen boven in een woonwijk, waar voornamelijk de “happy few” woont, die overwegend blank zijn. Alleen de tuinmannen, klusjesmannetjes en overig dienstdoend personeel, hebben een ander kleurtje. Waar ken ik dit beeld toch van?

Wederom verblijven we opnieuw aan een baai, ‘Herolds Bay’ genoemd, een intiem beach resort, met prachtige zandstranden. Helaas werkt het weer niet echt mee. Het is niet al te warm, bewolkt en winderig, en de watertemperatuur is beneden peil, voor de Indische oceaan. Dus is het strand verlaten, de winkels dicht en de mensen zitten wellicht binnenshuis, op hun geldkist te kniezen. Zo zie je maar weer, dat je niks hebt aan kapitaal, als de zon niet wil schijnen.

Ook de walvissen en dolfijnen die hier regelmatig verschijnen hebben vrijaf en laten zich niet zien! Alleen de krijsende meeuwen bevolken het strand, in gezelschap van een enkele steltloper, op zoek naar een lekker hapje. Na een zelf gemaakt ontbijtje, - wij hebben geen personeel in dienst hier -, besluiten we het nabij gelegen George te bezoeken, een stad met verschillende wijken aan de voet van de Quteniqua Mountains. Bijzonder is wel, dat hier de helft van de hop geproduceerd word, van de hoeveelheid die de brouwerijen in Z. Afrika nodig hebben. Het George museum bewaren we voor een regenachtige dag en de “slavenboom”, waar vroeger de slaven verkocht werden, hebben we niet opgemerkt! Wel zagen we een stad met verschillende wijken. Apartheid is hier nog steeds troef! We lopen even rond in een gebied, waar overwegend zwart volk rond loopt en de sfeer nogal luidruchtig is en vanuit onze westerse kijk op de wereld, letterlijk anders is getint. We voelen ons niet zo prettig hier, niet direct door de mensen, maar meer door de aanraking met het onbekende, het in onze ogen armoedige bestaan, maar ook verwonderd, door de manier hoe mensen hier hun leven invullen. Soms neemt het lot echter een onverwachte wending. Op de weg naar het centrum kwamen we in een kleine file terecht, die door politie naar een buitenwijk werd gedirigeerd. Volgen dus, was het parool. Uiteindelijk kwamen we via een onverharde weg terecht op een soort grasland, waar ons kwartje uiteindelijk viel!  We zaten midden in een begrafenisstoet!!!  Blijkbaar was het een belangrijke en/of beroemde persoon, want zelfs met bussen, kwamen mensen (voornamelijk donker gekleurd) naar deze laatste rustplaats. Gelukkig konden we halverwege afslaan en keren en zodoende onze weg vervolgen. Hoera, wij leven in ieder geval nog!!

We besluiten naar Mosselbaai (ondekt door Bartholomeus Diaz in 1488, voor de kenners) te gaan. Een klein toeristisch stadje bekend om zijn mosselen. Vandaag is het uitgestorven, de meeste winkels en koffiehuisjes zijn dicht en zelfs het deftige Protea-hotel heeft een aanbieding vandaag, een nachtje slapen voor nog geen 70 euro. Na een korte wandeling houden we het voor gezien en besluiten terug te keren naar ons vakantiehuis. Het oude kinderlied  “zeg ken jij de mosselman”, fleurt het rij-traject een beetje op en brengt ons veilig weer thuis. Tijd voor een klein middagdutje en een aansluitende wasbeurt. We dineren vandaag op het resort, omdat er verder in de buurt niks te krijgen is. Morgen is het weer hopelijk goed en gaan we naar het Wilderness Natuurpark.

Het weer zit ons een beetje tegen op het ogenblik. Waar we gedacht hadden te kunnen zwemmen en snorkelen in de zee, of vertoeven op het strand, komen we niet verder dan met windjack en lange broek een stukje te wandelen en de omgeving te aanschouwen. De komende dagen krijgen we daar nog wat regen bij, zodat ook de capuchon en muts hun werk kunnen doen. Hebben we die niet voor niets mee genomen nietwaar! Vandaag, zondag 1 november, wat hier nog als een echte rustdag wordt beleefd, is het wat drukker op de weg, als we naar het Wilderness Park gaan. Langs de autobaan wordt er veel gelift, waarbij het gebruikelijk is dat mensen zwaaien met een 10 rand biljet, om toch maar meegenomen te worden.

In het park maken we een wandeling naar de waterval door een semi-oerwoud, met veel vogelgeluiden, van veelkleurige fladderaars, die echter in het dichte bladerdak moeilijk te ontdekken zijn. Slechts een enkeling wil op de foto, evenals een stel hoenders met een blauwe hals, die er rondrennen. Je kan een stuk met de kano doen, maar wij besluiten te wandelen en nadien het riviertje over te steken met een pontje, dat je zelf moet bedienen, leuk bedacht! Door het vele trappen lopen is het best wel vermoeiend, maar na een kleine 4 uurtjes zijn we toch voldaan en weltevree weer bij ons autootje. Aan de avond keren we terug en het ritje van een kleine 30 km is best wel pittig. Pikkedonker, geen verlichting en hier en daar wat flarden mist. Geen echte plezierige rit dus.

Maandag zou het nog redelijk weer hier zijn en ik zou dan graag een tandem-flight doen, een soort para-sailing, maar dan met begeleiding, maar het weer is te onstabiel en zodoende zijn er geen vluchten. Jammer, maar misschien eind november, wanneer we weer in deze buurt zijn! In de plaats daarvan hebben we een stuk van de Garden route gedaan, waarbij Buffelbaai ons best kon bevallen. Een heerlijk zandstrand met rotsformaties en riffen om te snorkelen, alleen…. het water is veel te koud en de wind te sterk. Niet getreurd, dan maar verder naar Knysna, het stadje verderop. Dit valt tegen en na een fikse bui, snel de auto in, onderweg een hapje eten en zo op tijd, terug in ons huisje. De laatste nacht alweer. Morgen vertrekken we richting P.Elisabeth, maar omdat we nog geen verblijfplaats hebben, weten we nog niet waar we terecht komen. We zien het wel. In dit kader zag ik hier een leuke spreuk staan, die luidde “life is like biking, keep your balance and move forward”.

Saluut, Els en Tjeu