De Oostkaap

Na ons verblijf in Addo Elephant Park verblijven we momenteel aan de Oostkaap. Deze strekt zich uit van Port Elisabeth tot Durban langs de Indische zee. In Addo hebben we jammer genoeg geen leeuwen gezien, maar wel veel olifanten de laatste dag. Van klein tot heel groot. Als zo’n bull op twee meter langs je autootje loopt, zit je hoofd ongeveer ter kniehoogte van het gevaarte en hoop je maar, dat onze vriend in een beste bui is, pftt….. Toch zijn er altijd nog idioten, die hun weg willen vervolgen, terwijl er dieren op de weg lopen. Ook nu weer, loopt het gelukkig goed af, nadat de olifant duidelijk zijn ongenoegen had laten blijken. Bijzonder was ook het zien van een 'secretaris' vogel, die je ook hier niet al te veel ziet. Al met al is  Addo Park ons goed bevallen en hadden we ook goed weer, met als nadeel dat alles onder het stof zat, zodat we het interieur van de auto toch een beetje hebben moeten schoonmaken, vooraleer verder te rijden.

Via P. Elisabeth koersen we richting Oos Londen, op weg naar Port Saint John, het verst gelegen punt van onze reis. Qua reisplanning liggen we op schema, want we zitten hier ongeveer op de helft van onze reistijd. De tijd vliegt, ook op vakantie!

In P. Elisabeth, een industriële havenstad hebben we eerst kort het oude centrum verkend, met als belangrijkste gebouw, de City Hall , eigenlijk het gerechtsgebouw, wat er niet echt fris uitziet. Ook de omgeving  ziet er verpauperd uit en eigenlijk zijn er alleen rondom de vuurtoren, een paar plekken interessant voor toeristen zoals ons. We praten kort met een paar locals, die wonderlijk genoeg Nederlandse namen hebben, Monica en Erik, die kinderlijk blij zijn als we een foto van hun willen maken. Een oudere Z. Afrikaanse blanke vrouw vertelt ons een verhaal over de belabberde toestand van dit stadsgedeelte, waar het nikkel uit de afvoergoten  op het centrale plein door de lokale bevolking wordt gekaapt, om aan geld te komen. Dus eigenlijk hetzelfde als in Nederland waar ook metalen zoals koper en brons worden gestolen, om te verhandelen. Het nieuwe centrum, ten behoeve van het toerisme, ligt een eind verderop langs de kust, waar nieuwe vakantieappartementen zijn gebouwd en McDonald en KFC, het uitgangs centrum markeren. Maar ook hier zijn jammer genoeg de grote hijskranen van de uitvoerhaven waar te nemen.  Eigenlijk is alleen de "Bordwalk" langs de kustlijn geschikt voor enig toerisme. We eten snel een klein hapje in een rumoerig en vooral winderig eetcafé en besluiten door te reizen naar onze volgende bestemming, een kleine cottage in Oos Londen.

Het weer is echter verslechterd. Zodoende  hebben we zondag alleen een strandwandeling  en een rondrit gemaakt via de oude Transkeiweg, die de kust met het binnenland verbind. Mooie natuur, maar omdat het wederom zondag is, zijn ook hier de restaurants gesloten en eten we zodoende ’s avonds een zelf gesmeerde boterham, met een restje macaroni en een “Spar” salade.  Maandag is echt een regendag, zodat we doorrijden helemaal naar Port Saint John, een klein plaatsje aan de Wild Coast. Een vermoeiende rit van meer dan 400 km en vijftig km de verkeerde kant op, omdat we de R61 hebben gemist! Gelukkig toch voor het donker het resort gevonden, waar we een kleine week zullen verblijven. Voor Afrikaanse begrippen is dit een luxe locatie en het ziet er ook wel mooi uit, met een prachtige ligging direct aan de rivier. Hoewel we een  familieverblijf hebben geboekt, krijgen we een executieve suite toebedeeld, met een groot terras aan de rivier. Na overleg hebben we toch besloten deze niet te nemen, maar te kiezen voor een meer beschut huisje. Goede keuze achteraf, want water en muggen, is geen beste combinatie in deze omgeving. We worden wel met alle egards omgeven, omdat we zo lang blijven en er weinig gasten zijn. De manager vertelt vol trots, dat enige jaren geleden, hier Marco Borsato logeerde met zijn familie, voor de opname van de film ”wit licht”.  Nou ja…. Wij hadden liever gezien dat het weer hier wat beter was. Dat is echt niet best. Regen, wind en niet al te warm, maken het verblijf niet echt aangenaam. Hoewel het een prachtige locatie is, blijft het toch wat Afrikaanse kenmerken vertonen. Zo is de afwerking en onderhoud matig en is het met de  hygiëne en properheid, ook al niet te best, tenminste naar onze begrippen. Buiten de poort maak je nochtans kennis met het echte leven in deze regio. Dat ziet er toch heel anders uit dan in Nederland en Europa. Het is vooral de chaos die ons treft en de vervuiling van land, natuur en milieu. Er is enorm veel plastic afval overal en de kleine huisjes, die verspreid in het landschap liggen, vertonen veel verval en zijn omgeven door afval. De asfaltwegen daarentegen zijn over het algemeen prima, maar de manier van rijden etc. maakt het er niet makkelijker op. Daarnaast loopt er van alles langs en over de snelweg. Ik denk dat er meer koeien en geiten over de straat lopen, dan in het weiland. We hebben nu een stok in de auto liggen om de weg een beetje beestenvrij te maken!!!!  Busjes stoppen overal op de weg om mensen in te laden en ze verderop op de gekste plaatsen weer te droppen. Uitkijken is het devies en je niet gek laten maken.

Ondanks het slechte weer hebben we vandaag toch een theeplantage en een theefabriek bezocht, die helaas door politieke problemen buiten werking was, maar waar we wel met een employee, een leuk informatief gesprek hadden over een aantal zaken. Op de heenweg hebben we met de sympathieke werkneemster 'Elisabeth' gepraat over haar privéleven en zijn toen over een modderige weg naar een waterval geglibberd, die we van beide zijden zijn gaan bekijken. Omdat het inmiddels weer is gaan regenen, gaan we snel terug naar de verharde weg en lunchen onder een paar bomen bij een tankstation.

Nadien lopen we nog een uurtje door het kleine chaotische stadscentrum van Lusikisiki, alvorens we de terugweg naar ons lustoord, ha ha  aanvangen. Eerst nog even de auto afspuiten, om het witte kleurtje weer zichtbaar te maken en de lichten aan, om al onze mede weggebruikers goed te kunnen signaleren. Volgende keer meer over het wel en wee in Port Saint Johns en hoe we stilaan “vips” dreigen te worden.

Groet,   Els en Tjeu